Albert Spits over de Kondratiev-winter

Mensen denken volgens hun instinct, spreken volgens hun kennis en bevooroordeelde opinies, maar voeren uit in het algemeen volgens hun gewoonte – Francis Bacon (Engels filosoof, 1561-1621)

We zien dat de Kondratiev-winter niet alleen de Verenigde Staten heeft bereikt, maar ook de rest van de wereld. Vanaf de eerste beurskrachs in het begin van dit decennium tot aan de laatste kredietcrisis is het een feit dat we nu in een saneringsfase zitten van de mondiale economie.

Zoals ook bij de vorige crisis van de jaren 30 is deze ook begonnen in de Verenigde Staten en wel in maart 2000 toen de schermenbeurs de Nasdaq in elkaar zakte en de eerste biljoenen dollars in rook opgingen. Na een behoorlijke baisserally, waarbij veel krediet werd gecreëerd ten aanzien van de onroerendgoedmarkten is deze rally nu ook aan het einde gekomen in 2007. De gevolgen van deze crisis zien we dus nu weer in de financiële markten en heeft zich uiteindelijk en onvermijdelijk verplaatst naar de reguliere economie.

De voormalige minister van financiën en ex-topleider van de Citigroup, Onno Ruding, vertelde deze week zonder blikken of blozen, dat niemand deze crisis had kunnen zien aankomen. Dat is uiteraard een uiterst domme en naïeve uitspraak van een politicus en corporatistische bankier, want iedereen die bekend is met de klassieke economie weet dat aan elke kredietexpansie een einde komt en de resulterende inzinking even groot zal zijn als de hausse. Ruding is een typisch product van zijn economische opleiding, welke erbarmelijk slecht is geweest over de afgelopen 60 jaar. Deze mensen konden en kunnen zich alleen handhaven in een situatie van kredietexpansie en monetaire inflatie en zijn daarop afgericht door ons educatieve stelsel en de Keynesiaanse mythologie die daarbij een grote rol in speelt. Alles wat maar enigszins buiten dit domein plaatsvindt daar speelt men achterlijke Gerritje. Om hun eigen onwetendheid te verdoezelen, dan in programma’s aan te geven dat niemand hiervan af zou weten.

Nee meneer Ruding, integendeel, er zijn bijzonder veel mensen geweest, tevens in het verleden, die wisten dat er een grote depressie zat aan te komen, alleen heeft u de ogen altijd gesloten voor de economische werkelijkheid.

We hebben frequent moeten aanhoren dat de Amerikaanse economie bijzonder veel te lijden heeft en dat is ook zo. Echter er is nog een andere economie, die nog veel harder zal moeten lijden over de volgende jaren en dat is die van de Europese Unie. Veel Eurofiele politici en Eurocraten dachten dat de crisis van de Verenigde Staten aan hen voorbij zou gaan en dat de Europese Unie met haar esperantovaluta, de euro, het wel zou redden. Niets is minder waar, want de EU moet nu alle zeilen bijzetten om ook niet net zo hard getroffen te worden door de kredietcrisis. Banken in de Eurolanden lenen niet meer, zelfs niet nadat er biljoenen in het bancair systeem zijn gepompt. Dit heeft te maken met de problemen die banken ondervinden in het versterken van hun eigen vermogens na de onzekerheid dat ze hun eigen leningen en hypotheken niet meer geheel terug kunnen krijgen. Het is vanwege de non-betaling dat hun draagvlak aangetast is. De balansen zijn net als die van Japan in het begin van de jaren 90 niet zo slecht geweest als nu. Vanwege de liberale richtlijnen van de leningen zijn de vermogens van veel banken bijna verdampt.

De renteverlagingen sinds begin jaren 80 hebben meegewerkt aan deze afzwakking van de bankbalansen. De lage rentestanden hebben ervoor gezorgd dat men namelijk veel meer kon lenen dan in het verleden. Hier hebben bedrijven van geprofiteerd door middel van overnames te financieren, of hun marktsegmenten uit te breiden, alsmede de productie flink op te schroeven. De particulieren werden in staat gesteld om dure aankopen zoals huizen, vakantiewoningen, jachten, verbouwingen, caravans en dure auto’s te doen.

We zijn in dit decennium dus aangeland in een complete sanering en dat betekent dat veel banken in Europa het loodje zullen leggen.

De euro is eigenlijk een dode valuta en zal grotere klappen krijgen dan andere valuta zoals de yen of dollar.

De redenen hiervoor zijn eigenlijk eenvoudig uit te leggen:

1. De euro is nooit een valuta geweest, maar een verzameling munten van diverse landen met eigen culturen, achtergronden, mentaliteiten, politiek beleid etc.

2. De eurozone is een politiek verbond geweest en is nooit gestoeld op normaal economisch denken, want men dacht dat men eerst een munt kon hebben en dat later het land (Europese federale staat), maar dit plan is eigenlijk in duigen gevallen bij de eerste referenda die werden uitgeschreven. Dit vanwege de top-down besluitvorming door de Eurocratie en niet gebaseerd op een bottom-up benadering door de Europese volkeren erbij te betrekken. Dit zal hen later zowel politiek als economisch bijzonder opbreken.

3. De Verenigde Staten heeft in totaal maar $ 500 miljard dollar uitgeleend aan opkomende markten, de Japanners hebben maar $ 200 miljard dollar openstaan aan deze economieën, maar de Europese banken hebben omgerekend zo’n $ 3,5 biljoen aan Oost-Europese leners uitstaan. De Europese banken zitten dus tot aan hun nek in de leningen aan opkomende markten in Oost-Europa, zoals Polen, Tsjechië, Oekraïne en Hongarije. Laatstgenoemde landen hebben geleend in euro’s, maar kunnen alleen hun schulden afbetalen in lokale valuta. Deze zijn in veel gevallen nog verder gekelderd dan de euro, dus kunnen ze hun leningen niet meer terugbetalen en zullen ze zichzelf failliet moeten verklaren met alle gevolgen van dien voor de West-Europese bancaire sector.

Zoals men kan zien gaat de gehele Europese droom in rook op en zal het een nachtmerrie worden voor de Eurocraten alsmede lokale centrale bankiers en politieke partijen die hun ziel hebben verkocht aan deze illusie.

De gevolgen van deze crisis zijn dat vroeg of laat landen uit de euro moeten stappen om zodoende te redden wat er te redden valt. Dit zal de vorm aannemen van een terugkeer naar hun eigen valuta om zodoende hun enorme staatsschulden te kunnen monitiseren en een rentestand te hanteren voor hun obligaties die concurrerend zullen zijn met andere landen. Uiteindelijk zullen Duitsland en Nederland moeten beslissen om er een punt achter te zetten, opdat de belastingbetalers en gepensioneerden niet meer willen opdraaien voor de financiering van de staatsschulden van andere eurozonelanden via de uitgifte van euro-obligaties en als gevolg daarvan het bijdrukken van enorme sommen contant geld of monetaire inflatie. Deze inflatie heeft natuurlijk rechtstreeks invloed op de prijsstelling van de producten in de Europese
Unie, waardoor prudente landen als Nederland zwaar worden getroffen.

Het wachten is nu op het uiteenvallen van de eurozone en een terugkeer naar de nationale valuta. Natuurlijk worden al deze corrupte politici en centrale bankiers na deze sanering hierop afgerekend door de respectievelijke volkeren.

Albert Spits

bron: DeepJournal